Beatboerderij Sarasani op Texel : 1966 / 1967
Sarasani avonturen van The Tigers (Groningen,1966) en Flash ( Den Helder, 1967)
door George Evers
In de tweede helft van de jaren zestig waren er in de Kop van Noord-Holland twee clubs essentieel voor het uitgaande publiek: De Canada Club in Alkmaar ( Canadaplein ) die werd gerund door Jan van Doorn, later werkzaam als chef amusement bij RadioVeronica en beatboerderij Sarasani op Texel. Beide clubs slaagden er in om de top van de Nederbeat en diverse bekende buitenlandse acts op hun podia neer te zetten.
Zelf heb ik met twee verschillende bands in 1966 en 1967 op het podium van Sarasani gestaan en de taferelen die ik daar meemaakte rechtvaardigen eigenlijk dit stukje geschiedenis uit de ”Kop”.
Midden jaren zestig was een gouden tijd voor de bandjes, elke kroeg, jeugdhuis of cafe had levende muziek en er was werk zat. Na het uiteengaan van de Helderse Black Devils waar ik als slaggitarist speelde eind 1965, vertrok ik met een andere band naar Duitsland. De reden? Daar zat het grote geld. Daar kon je met je bandje een volledige maand spelen voor een topsalaris. Zes dagen per week spelen, en meestal op zondagavond vrij. Niet dat je het geld zomaar kreeg, er moest flink voor gebuffeld worden. Vaak begon je om zeven uur s’ avonds al te spelen. Meestal vlotte muziek. Om 10 uur moesten jongeren die nog geen achttien waren het pand verlaten en vanaf 10 uur was het voornamelijk ‘nachtclubmuziek’ maken en dat tot 2, 3 uur ’s nachts. Killing, maar omdat je alle dagen speelde stond de band meestal als een huis. Juni 1966 was ik weer thuis, er was even geen werk en ik besloot met een kameraad liftend naar Zweden te gaan. De eerste dag kwamen we niet verder dan de stad Groningen en kwamen terecht bij Club Tour ’66 in de Gelkingestraat, een jongerencafé dat er eigen sluitingstijden op na hield en waarvan de barkeeper het niet erg vond dat je daar bleef overnachten. Dat kon makkelijk in de grote diepe stoelen die her en der door de zaak stonden verspreid.
Om half negen ’s morgens kwam er een zenuwachtige langharige muzikant binnen, die aan de clientèle de vraag stelde of er misschien een slaggitarist aanwezig was. Ik stak m’n vinger op en kreeg te horen dat een plaatselijke band, the Tigers een week lang moesten spelen op Texel, bij Beatboerderij Sarasani en dat hun eigen slaggitarist net met ruzie was vertrokken. Ik zei tegen m’n maat: nou, we kunnen ook wel een weekje later naar Zweden gaan, niet? Ik stapte in het propvolle VW busje, maakte kennis met de overige drie bandleden en kreeg meteen een gitaar in m’n handen gedrukt om het Tigers repertoire door te nemen. Het was nog geen 9 uur !
We vlogen door het repertoire heen: Rolling Stones, Kinks, Animals, Yardbirds, Wilson Pickett, Otis Redding. Allemaal bekend repertoire dat ik met andere bands ook al gemaakt had dus dat was geen enkel probleem. Het enige verschil was dat the Tigers vrijwel de complete LP naspeelden die een paar weken daarvoor was verschenen van John Mayall & the Bluesbreakers feat.Eric Clapton. Een geweldig blues-album.
Diezelfde avond stond ik dan ook zonder vrees op het podium van Sarasani en merkte meteen dat ik in een hele goeie band was terechtgekomen. De zanger/bassist was Laurens Leeuw, die later vele malen optrad met Cuby & the Blizzards en de LP ‘Red ,White & Blue” met Cuby volspeelde. Sologitarist Henk Meuken speelde Clapton uitstekend na en Eddie Korma, de meer dan uitstekende drummer zat daarna in formaties als Plant en Time Castle, progressieve bands uit het noorden van het land.
Het overnachten bij Sarasani was nogal primitief - onder het podium! Maar je kon ook gewoon in de bandbus overnachten en er waren nog wel een aantal andere plekken in de boerderij waar je terecht kon. We waren niet de enige band merkte ik, dus je hoefde ook niet de hele avond te spelen. Ook aanwezig waren de uiterst populaire Bintangs uit Beverwijk en de formatie James Mean uit Amsterdam met de ( pas 16-jarige) zanger Michel van Dijk , later naar Les Baroques, Ekseption en Alquin.
The Tigers bleven wonderwel overeind door de moordende concurrentie, ook al door het enerverende en unieke gitaarspel van sologitarist Henk Meuken.
Organisator Andre de la Porte hield wel van een geintje en beloofde de drie spelende bands in het midden van de week een aantal kratten gratis bier als er gezamenlijk als laatste set gejamd zou worden met elkaar. De jongens van James Mean voelden daar echter niets voor waarna the Tigers en de Bintangs het podium beklommen. Allemaal goeie muzikanten natuurlijk die ook elk solo een steentje konden bijdragen maar bij mij liep het dun door de broek want wat moet je daar nu bij als slaggitarist, daar valt echt niet veel van te maken!
Maar al snel had ik door zenuwen overmand toch wat verzonnen. Toen het mijn beurt was en er al grijnzend naar me werd gekeken van “nou, laat maar eens wat zien”, zwiepte ik de Gibson Les Paul, een gitaar van Laurens die ik van hem te leen had gekregen
tegen de microfoonstandaard en begon als een gek op de snaren te rammen wat een oorverdovend psychedelische herrie veroorzaakte. Resultaat: een volle zaal die meteen rechtop stond en luid applaudiseerde. Toen ik een jaar of tien later Bintangs bassist en leider Frank Kraayeveld nog eens tegenkwam en dat moment opdiepte zei hij meteen: “Oh, was jij die gek! “ Hij wist het nog precies.
Sarasani was een geweldige plek om te vertoeven. Ook al was het publiek drooggelegd, ( er werd echt alleen maart fris verkocht ) dit gold echt niet voor de muzikanten die ‘m aanzopen en aanrookten. Zanger Michel van Dijk en sologitarist Ferdi Karmelk van James Mean bleken echte Amsterdamse straatschoffies die allerlei kattenkwaad uithaalden. Ik betrapte ze een keer toen ze met hooivorken naar de in paniek wegvluchtende kippen aan het gooien waren. Ferdi Karmelk zat later samen met Michel van Dijk in de beatgroep Les Baroques. Aan het eind van de jaren zeventig speelde Ferdi in de begeleidingsband van Herman Brood en kreeg een relatie met de Duitse punkzangeres Nina Hagen waarmee hij dochter (Cosma Chiva ) kreeg. Begin jaren tachtig stierf Ferdi aan een overdosis. Ook Michel van Dijk raakte zwaar verslaafd aan de drugs, maar kalefaterde langzaam weer op. Hij is nog regelmatig als zanger te bewonderen, niet alleen bij Alquin reunies maar ook in de Bob Dylan Tribute band samen met o.a. de Alkmaarse gitarist/mondharmonicaspeler Bonne Zigtema. Ik zag ze een tijdje geleden in het meest leuke muziekcafe van West-Friesland van dit moment : de Spoorzoeker in St.Pancras en het was niet te geloven zo goed. Michel is zo mager als een speenvarken, als je’m aantikt valt-ie bij wijze van spreken om, maar wat een strot, wat kan die man zingen. Hou de agenda van de Spoorzoeker bij voor komende optredens van de Bob Dylan Tribute Band.
Na een week kwamen er alweer andere bands en was het jammer genoeg afgelopen. De Tigers keerden terug om naar Groningen en ik ging op huis an in West-Friesland. Een paar dagen later werd ik alweer gebeld door de band of ik misschien bij ze kon blijven totdat er een organist gevonden was. Daar voelde ik wel wat voor en heb daarna nog een maand of vier elk weekend met de band opgetreden. Door de week woonde ik gewoon in Groningen. The Tigers veranderden kort na mijn vertrek de naam in the Tykes en brachten drie niet onverdienstelijk vinylsingels uit die inmiddels alle drie echte collectors items zijn geworden waar veel geld voor wordt betaald in verzamelaarskringen.
Inmiddels was ik eind 1966 alweer in een andere band terechtgekomen The Flash uit Den Helder, die vanaf 1 januari 1967 meteen naar Duitsland ging voor een half jaar.. Ook weer maand contracten of zelfs tweewekelijkse contracten werden achter elkaar afgewerkt. Overal zaten we: Hanau, Fulda, Hannover, Neurenberg, Elze, Bielefeld. In deze laatste plaats stond ook de Star-Club. Niet de meest bekende, die stond in Hamburg en daar hadden the Beatles een paar honderd keer opgetreden. Maar door dit fenomenale succes had eigenaar Manfred Weissleder nog zeven andere Star-Clubs geopend door heel Duitsland en die liepen stuk voor stuk als een trein. In Bielefeld werd The Flash zelfs meteen weer teruggevraagd. ( zie ook de poster ). Voor het gemak werd door de Duitse fans de naam The Flash verbasterd als “Die Flashen”- de flessen !. Deze inspiratie werd waarschijnlijk opgedaan door de nogal ongebreidelde bieromzet van de bandleden. En dan zeggen ze dat Duitsers geen humor hebben! In de Star-Club speelden we ook in mei 1967 en zondag was altijd onze vrije dag. Op zondag 28 Mei ging de hele band naar de Jaguar Club in het nabijgelegen Herford naar de Jimi Hendrix Experience die een promotietoer deed door Duitsland voor zijn allereerste single “Hey Joe”. Nou, van die single waren wij als band al helemaal kapot, maar eigenlijk nog meer door de achterkant “Stone free” wat we met the Flash al coverden in Bielefeld. Na het Hendrix concert dachten we allemaal hetzelfde: we kunnen er maar beter meteen mee stoppen, dit is nooit meer te evenaren.
Half Juni keerde band weer terug. En omdat de meeste bandleden uit Den Helder afkomstig waren deden we daar nog een rits optredens. Via de lokale Soundtrack Club kregen we gedurende de maand Juli ook een aantal optredens aangeboden in… Sarasani . Yes !
En het was geweldig om daar weer van de partij te zijn. The Flash speelde er op zaterdag en zondag 1 en 2 juli , zaterdag, zondag en maandag 8 t/m 10 juli, en 25 t/m 27 juli. En weer sliepen we onder datzelfde podium, nu samen met de jongens van Cuby & the Blizzards die ik overigens nog kende van het jaar daarvoor omdat the Tigers en the Blizzards vaak op dezelfde feestjes zaten. Van Groningen tot Assen is de afstand maar 20 kilometer en die jongens kenden elkaar goed. Herman Brood zat er ook bij maar die hoorde of zag je nauwelijks. Hij was doodverlegen en speelde in die tijd daardoor voornamelijk met zijn rug naar het publiek.
Ik trok in die week veel op met de verzorger van de toiletwagen Manfred the Playboy ( plee-boy) die over een eigen vrouwelijke fanclub beschikte. Het leek wel of de sfeer en de zeden in een jaar tijd nog losser waren geworden door de opkomende flower power periode. Sarassani was een vrijhaven voor sex, drugs and rock’n roll. Er waren avonden bij waar bijna 1.000 bezoekers aanwezig waren. De sfeer was ongelooflijk. En Andre de la Porte zag het helemaal zitten met the Flash. Er verscheen een stukje over de band in het blaadje “Sarassni nieuws”en Andre had met platenmaatschappij Relax ( van Willem Duys) geregeld dat er zelfs een plaatje zou worden opgenomen. Wij helemaal blij want dat was ook de platenmaatschappij waar coryfeeen als the Outsiders, Short ‘66 en the Zipps op uitgebracht waren.
Maar het lot beschikte anders. Half Augustus ontstond er ruzie in de gelederen en viel the Flash uiteen. Weg band, weg plaatopname…
Met Manfred the Playboy vertrok ik september 1967 naar Amsterdam om daar weer verdere avonturen te beleven.
Sarasani zou het echter nog uithouden tot 1976. Andre de la Porte is al overleden, zijn kompaan Fred Brinkhorst probeert nog steeds een reunie te organiseren maar dat was al in het jaar 2000 en sindsdien is er nog weinig gebeurd.
Op Google is verrassend weinig terug te vinden over Sarassani. En dit verhaal is natuurlijk maar een van de talloze verhalen die verteld kunnen worden over het fenomeen.
Augustus 2011.
George Evers
Originele 1966 poster met o.a. The Tigers
Sarasani boerderij
Voor The Tigers en the Bintangs werd flink reclame gemaakt.
The Tigers: v.l.n.r.: Henk Meuken, George Evers, Laurens Leeuw, Eddie Korma
Henk Meuken, George Evers
Publiek
The Tigers v.l.n.r.: Lau , Eddie, George
Henk en George
The Tigers: slapen in het toerbusje !
---------------------------------------------------------------------------------------------
Het is inmiddels 1967. Het Helderse bandje the Flash toert de eerste helft van het jaar rond in Duitsland
The Flash in actie
The Flash gaat een plaat opnemen bij Relax: Sarasani krantje juli 1967