The Rocking Four - geheel rechts Henk Geels
Gedurende de eerste helft van de jaren zestig onbetwist de meest spelende band uit West-Friesland. De Rocking Four stond bekend als feestband en traden op tijdens feesten, partijen en kermissen. Dat was nog in een periode dat een band op een kermis drie of vier dagen achter elkaar voor het amusement zorgde. De kroegbaas die deze band met de kermis kon boeken, wist bij voorbaat dat het bij hem niet meer stuk kon; het witgekraagde vocht zou blijven stromen. Jong en oud, wie dan maar ook had zin in gezelligheid en gein.
De eerste successen werden binnengehaald in het Kolhorner cafe van "Ome Jan en tante Neeltje". Trompettist Piet Ooyevaar verkeerde toen in het gezelschap van Wil Buiter, Joop Bus en Henk Geels. Dit viertal was overgebleven van allerlei probeersels, waarvan een van de samenstellingen de schone naam Nooit op Zondag had gedragen. Dit "ter ere" van het ene orkestlid dat uit religieize overwegingen op zondag geen noot speelde ! Als snel stroomde het werk de band tegemoet en werd de band steeds populairder.
Met bussen vol reisden stappers uit alle windstreken de kermissen af waar de Rocking Four speelde.Ze hadden een feilloos gevoel voor wat de mensen leuk vonden en waren altijd de eersten die een leuk deuntje te pakken hadden. 's Winters ging slaggitarist Henk Geels op z'n brommer de kasteleins af, zodat ze in de zomer genoeg optredens op de agenda hadden. Dat deed-ie niet alleen goed, want in 1968 stopte hij met optreden -ook omdat zijn gezondheid hem een beetje in de steek liet - om zijn evenementenbureau in Wieringerwaard op te richten. Een act die heel populair werd tijdens hun optredens was een imitatie van Dorus met een zingend kind op schoot, destijds een razend populair tv-programma. Henk Geels speelde voor Dorus en nam de kleintjes op schoot. Heel leuk allemaal, totdat een van de bandleden met een opgeschoten meid uit de zaal kwam met een bijzonder grote derriere. Henk nam haar wel op schoot, maar had het erg moeilijk mee. Z'n been zakte bijna door, terwijl zij heel vals Poesje mauw, poesje mauw bleef zingen. Dat was de laatste keer dat hij zich voor die act leende.
In 1968 werd de band uitgebreid en ging verder onder de naam Rocking Four + 1 ( zie daar )
Op 23 en 14 December 2004 vond er in Schagen een twee dagen lange reunie plaats van de Rocking Four en Shoreline, omdat beide bands met elkaar verweven zijn. Alle muzikanten die deel uitmaakten van beide formaties lieten horen dat ze op muzikaal gebied nog goed mee konden.
Henk Geels in een interview met het Noordhollands Weekblad: Ik was de slechtste gitarist in Noord-Holland, maar wist wel een gezellig sfeertje te maken. Maar ja, de muziek was jong, vrolijk en we speelden van zuidamerikaanse tot nederlandstalige muziek. Wij gingen niet eerder naar huis of het publiek moest een polonaise gedaan hebben.
Bron: Noordhollands Dagblad - Editie Schagen - juli 2007
Warmenhuizen - Herinneringen ophalen uit oude tijden. De mannen van The Rocking Four + één hebben er plezier in. ,,Want zo vaak spreken we elkaar nu ook weer niet.'' De band heeft in de jaren zestig en zeventig zo'n beetje heel Noord-Holland van muziek voorzien en kijkt daar graag op terug. ,,Man, wat hebben we eigenlijk een prachtige tijd gehad.''
Wil Buiter, Piet Ooijevaar en Henk Geels zitten rustig aan een kopje koffie in de tuin van Buiter in Warmenhuizen. Nu mannen van eind zestig, begin zeventig. Veertig jaar geleden de helden van de kroegen in heel Noord-Holland. Het drietal begon, toen nog samen met Joop Busch, in 1963 als de Rocking Four. ,,Maar eerst waren er De Warmorockers'', legt Buiter uit. ,,Daar zaten Piet en ik in. We hadden een paar keer opgetreden en begonnen toen toch wel te denken aan een serieus bandje. Met Henk en Joop hebben we toen The Rocking Four geformeerd.'' Het bleek een doorslaand succes. ,,Elke kroeg had in die tijd levende muziek'', verteld Geels. ,,Er was dus sowieso werk zat. Maar wat wij deden was anders dan er op dat moment gedaan werd. Wij waren een soort levende jukebox. We speelden de nummertjes die de mensen horen wilden.'' Ooijevaar vult hem aan. ,,Andere orkesten speelden meer klassiek materiaal. Zij speelden eigenlijk voor zichzelf. Erg netjes en mooi. Wij deden het anders. We speelden toen eigenlijk al de hits. Wij waren sterk in het aanvoelen van het publiek. Dat was best wel nieuw.''
Coverbandjes zoals we die nu kennen, waren begin jaren zestig nog helemaal niet zo logisch. Geels: ,,Ik denk toch wel dat wij een van de eersten waren die het zo aanpakten. We speelden gewoon wat het publiek graag wilde horen. En als dat vier keer hetzelfde nummer op een avond was, dan speelden we vier keer hetzelfde nummer op een avond.'' Oefenen deed de formatie niet zoveel. Buiter: ,,We waren natuurtalenten. We hadden het gevoel voor de juiste nummers, daarmee kom je al een heel eind.''
Geels: ,,Op een gegeven moment speelde er een donkere man met ons mee. Mister Slim. Hij stond staand te drummen, dat was ongekend. Hij was een hele verschijning. Dat ging zo een tijd goed. Hij was een behoorlijke mensentrekker. Dat ging als een lopend vuurtje. Tot we een keer in Oterleek moesten spelen. Daar kwam hij niet opdagen. Nooit meer wat van de beste man gehoord, sindsdien. Hij was er klaar mee, denk ik.''
Wat The Rocking Four daarnaast interessant maakte, was dat er op een breed instrumentarium gespeeld kon worden. Ooijevaar: ,,Ik speelde trompet, Wil kon ook met de trompet uit de voeten, maar speelde ook accordeon en elektrisch orgel. Henk speelde ritme gitaar en zong. Joop drumde. We konden zo al met al een breed scala aan muziek spelen.'' Ook het wisselen van kleding was voor de rockende vier een middel om het publiek in extase te krijgen. Geels: ,,We hadden allerlei ensembles. De ene keer stonden we in Mexicaanse kledij op het podium, met sombrero's en noem het maar op. De andere keer deden we gekke pruiken op en dosten we ons gewoon gek uit. Het werkte. De mensen vonden het prachtig.''
De kroegbazen konden de 'heftige' optredens van de band niet altijd waarderen. Buiter: ,,In Schoorl waren een keer 16 glazen kapot gegaan, op een avond dat wij er moesten spelen. Dat was uit den boze. We hoefden niet meer terug te komen.'' Geels: ,,We hebben overal gespeeld. We zijn een soort wandelende TomTom's. Ik heb zo'n ding in de auto niet nodig, want we kunnen het allemaal zelf wel vinden.''
Na vijf jaar was het voor drummer Joop Busch over in The Rocking Four. Hij werd vervangen door Piet Gildemeijer en niet veel later voegde ook Rob Seegers zich bij de band. Geels: ,,En waren we dus met z'n vijven. Dat werd dus The Rocking Four + één. ' Het was ook de tijd dat de band als beroepsmuzikanten verder gingen. ,,We kochten een oude Chevrolet en toerden daarmee door de polder. We hebben toen echt veel opgetreden. We waren populair. Waar wij stonden was het altijd vol. We konden haast een kermis verplaatsen van de ene kroeg naar de andere. Het ene jaar stonden we in een kroeg en daar was het vol. Als we het volgende jaar in een andere kroeg stonden, dan was het daar vol. We hebben een hoop geld verdiend, in die tijd.''
Na 1968 gingen Buiter en Gildemeijer verder als duo. The Rocking Four +één werd daarop gecompleteerd door Jitse Bijpost en Theo Dokter. Buiter: ,,Het was toen meer een band voor jongeren geworden. Er moest steeds harder gespeeld worden, dat wilde het publiek. Ik vond het toen wel welletjes en ben door gegaan met Piet. Daar hebben we trouwens ook behoorlijk wat succes mee gehad. Maar goed, dat is weer een ander verhaal.'
Henk Geels op gitaar
Links voor de drummer: Henk Geels