JP Den Tex is één van Nederlands meest begenadigde singer/songwriters. Dertig jaar lang is hij voor het grote publiek nagenoeg onzichtbaar gebleven. Maar hij is als de wijn die met het klimmen der jaren alleen maar beter wordt. De eeuwige zoeker die zichzelf opnieuw probeert uit te vinden." Herman van der Horst in Oor (2001)
JP (Jan-Piet) Den Tex is een in alle opzichten veelzijdig talent. Zo waagde hij zich in de vroege zeventiger jaren als één der eersten aan een originele Nederlandse adaptatie van Amerikaanse countryrock. Geïnspireerd door o.a. Gram Parsons, Neil Young en The Band verscheen in 1971 het spraakmakende album "Little Heroes" van de Bergense groep Tortilla, waarvan behalve JP ook zijn talentvolle broer Emile deel uitmaakte. Jan Donkers schreef in het toenmalige Aloha: "De eerste LP van 'Tortilla' is een uitstekende plaat die ik iedereen kan aanraden zonder de restrictieve clausule in te voegen dat het een Nederlands product betreft…" Door een gebrek aan onderlinge chemie zou het nooit tot een tweede LP komen. In het vervolg gingen de broers Den Tex hun eigen weg en maakten, ieder voor zich, enige tijd deel uit van belangrijke zeventiger jaren groepen.
In september 1980 startte Jan-Piet, nu onder de naam JP, bij platenmaatschappij Ariola zijn solocarrière als singer/songwriter. Met wisselende begeleidingsbands nam hij in de tachtiger jaren een vijftal albums op waarvan 'A Quiet Street In Paris' (1986) nog steeds het paradepaardje is. Van lyrische observaties (vaak in de derde persoon) evolueerden zijn songs mettertijd tot beeldende persoonlijke 'statements'. Zijn 'short stories' over anderen werden langzamerhand tot korte verhalen waarin hij zélf de hoofdrol vervulde.In het begin van de negentiger jaren ontwikkelde JP vooral de Europese dimensie in zijn muziek, met zijn stilistisch onnavolgbare, alternatieve groep 'Les Gueux' (CD 'After Hours', 1992). Elementen uit de tango, musette en het Frans chanson werden vermengd met typisch Amerikaanse popritmes. Tevens werd begonnen met het moeiteloos overspringen van de ene taal naar de andere, van Italiaans naar Frans, van Engels naar Spaans. Deze formule is inmiddels, naast zijn karakteristieke stem, in zijn nieuwe werk tot een soort van keurmerk geworden..
Na het intensieve groepsgebeuren met Les Gueux verschijnt in 1998 weer een solo CD: 'Emotional Nomads'. Op deze romantische CD gaat JP muzikaal vrij nauwkeurig op zoek naar zijn roots, de 'early seventies'. Zonder daarbij echter zijn alsmaar persoonlijker wordende, existentialistische zwerftocht te verloochenen. "Painstakingly honest, that's how I'd like to be…" zegt hij in het begeleidende boekje. Dit zeer geïnspireerde album, geproduceerd door Jac Bico & Sander Janssen, wordt gevolgd door 'Hotel Yankee Tango' (2000) en 'La Jeune Fille Au Chewing Gum' (2004), waarmee succesvol op dezelfde losse, bijna argeloze muzikale voet wordt verder gegaan.
In 2007, bij het verschijnen vande CD Bad French is een 2de CD bijgevoegd met daarop opnamen van de nooit uitgebrachte tweede LP van Tortilla.
