Het duo Spooky & Sue bestond uit de uit Aruba afkomstige zanger Iwan Groeneveld en de Britse zangeres Sue Chaloner. Sue werd geboren in Londen en tijdens de jaren vijftig groeide ze op in een groot Brits gezin, nadat ze te vondeling was gelegd. Ze kwam al vroeg in aanraking met de showbizz, want op anderhalve leeftijd figureerde ze al in een Tv-commercial, en een jaar later nam ze balletles. Ze kreeg les aan de lagere school van de Aida Academy of Arts in Londen, waar ze onderwezen werd in dans en toneel. Haar opleiding, betaald door haar ontdekker (hoofd van de BBC Cecil Meaden), resulteerde al op jonge leeftijd in gastrolletjes in Tv-series zoals ‘The Onedin Line’ en ‘Z-Cars’. Halverwege de jaren zestig stond ze als twaalfjarige op het podium van de musical ‘The Sound Of Music’, en speelde ze samen met Sammy Davis Jr. in de musical ‘The Golden Boy’ in het Londense Palladium theater. Op het einde van dat decennium kreeg ze op zestienjarige leeftijd een hoofdrol in de musical ‘Hair’. Met die vertoning deed ze na zeshonderd voorstellingen ook het Olympisch Stadion in Amsterdam aan, waar ze besloot te blijven. In 1970 richtte ze een zangtrio op, dat twee jaar lang als onderdeel van de ‘Mounties’ show door Nederland trok. Daarna werd ze door componist Hans van Hemert (Han Meijer) en producer Jaap Eggermont benaderd om een duo te vormen. Oorspronkelijk zou dat met “Big” John Russel zijn, maar de vrouw van deze laatste zag dat niet zitten met Sue, en verbood het. Toch schreef Russel mee aan de eerste en tegelijk grootste hit van het duo, ‘Swinging On A Star’ uit 1974. Dit nummer was eigenlijk een bewerking van de gelijknamige klassieke ballade van Bing Crosby.
In 1967 sloot Iwan “Spooky” Groeneveld zich aan bij de Nederlandse formatie The Swinging Soul Machine. Daarvoor had hij al acht jaar op zee gevaren. Hij ontmoette de bandleden (Jan Warby, Wim Warby, Mac Sell, Jan Bliek en Paul Vink) in Rotterdam. Toen hij in 1969 een dagje er niet was, nam die groep het instrumentale nummer ‘Spooky’s Day Off’, en dat werd een grote hit. En toen Spook in 1970 de band verliet, veranderde hun naam naar Machine.
Het duo Spooky & Sue scoorde dus in 1974 een dijk van een hit met ‘Swinging On A Star’, dat tot op de tweede plaats van de Nederlandse Hitparade raakte. Een jaar later kwam de opvolger, ‘You Talk Too Much’ niet hoger dan een zevende plaats. Ook hierop zou John Russel te horen zijn geweest. Tijdens de vele optredens in Nederland werd het duo begeleid door de Amsterdamse band Mayflower. Nog in datzelfde jaar werd ook de single ‘I’ve Got The Need’ uitgebracht, die in de USA opgenomen werd. Die behaalde de achtste plaats. De elpee ‘Spooky & Sue’ bleef op nummer vierentwintig in de elpee Top hangen. In 1976 verschijnt alweer de volgende single, en dat was ‘Do You Dig It’, die ook opgenomen werd in de USA. Dit nummer schreef Sue samen met Hans van Hemert. Het liedje raakte niet hoger dan een zeventiende plaats. Het duo deed ook mee aan de preselecties voor Het Eurovisie Songfestival, maar haalde het niet. Wanneer de stichting Conamus hen uitnodigde om geheel onvoorbereid in Cannes (Frankrijk) op het Midem gala, de plaats van een Nederlandse groep in te nemen, die het laten stikken had, gingen ze daar op in. Het succes was zo groot, dat hen daarna een tournee door Frankrijk en Japan aangeboden werd. Maar de commerciële kant viel tegen, want hun volgende single ‘You’ve Got What It Takes’ uit 1977 bleef steken in de tipparade. Het werd duidelijk dat er sleet op de formule zat, en beiden startten met een solo carrière.
Spooky’s single ‘Music’ flopte, waarna hij zich aansloot bij de groep The Surfers. Sue’s single ‘Give Me Love’ deed hetzelfde, maar toch was ze redelijk succesvol met haar songs voor de jazzrockgroep Spin en voor Ekseption, twee groepen waarvan haar echtgenoot Hans Jansen deel van uitmaakte. In 1979 maakte ze in Engeland opnamen met producer Denny Cordell (Moody Blues, Procol Harum), maar die werden nooit uitgebracht. Daarna probeerde ze het samen met de reggaeband Steel Pulse (meer bepaald met gitarist Basil Gabiddon) met de single ‘Missing Mr. Marley’. Haar eigen single ‘Tip For The Top’ bleef echter steken in de tipparade. Vier jaar later richtte ze een groep op, waarmee ze in Nederland rondtrok. Na vele wisselingen in de bezetting, kreeg deze band de naam Soul Train. Aan een platencontract geraakte de groep echter niet, en Sue diende zich tevreden te stellen met songfestivals, reclamespotjes en sessiewerk voor Frank Boeijen en Falco. In 1986 hoorden we nogmaals van haar, want haar single ‘Don’t Try To Change Me’, het thema uit de Nederlandse film ‘Schatjes 2: Mama Is Boos’ bereikte weerom enkel de tipparade. Het jaar daarop bracht ze het singletje ‘Primitive’ uit, doch dat wordt weerom niets. En uit een samenwerking met Danny en Eddy van Passel en toetsenist René Meister vloeit de single ‘Lost In Your Love’ voort. Toch wou Sue nog niet opgeven, gesteund door haar succes in Duitsland en Finland. In 1990 trad ze met Soul Train aan op het prestigieuze Latin & Jazz Festival op Aruba. En in 1992 maakte ze opnamen met het Britse productieteam 3 Man Island, die daar in de dance charts belanden. Dat resulteerde in het album ‘Appreciation’, waarvan de getrokken singles scoorden in Duitsland, Scandinavië, Oostenrijk en Italië. Eén jaar later verscheen de cd ook in Nederland, gevolgd door de single ‘I Wanna Thank You’. In 1999 hadden dan weer opnamen plaats voor een nieuwe cd.