Zie ook: www.georgebaker.com
GEORGE BAKER VEERTIG JAAR IN HET VAK - MUZIEKKONING VAN EEN EIGEN GENRE
Bron: NHD 1 december 2007 -door Jan Vriend
Wolken van tabakslucht. Praten met Hans Bouwens gaat steevast samen met ferme sigaren: symbolen van rust en zelfvertrouwen. Na veertig artiestenjaren maakt de man achter wereldhit Una paloma Blanca zich niet echt ergens meer druk over. Succes? Vernieuwing ? Leuk hoor. " Maar intussen ben ik een eigen genre geworden. "
Terugblik op een artiestenleven als George Baker aan de hand van foto's, gitaar en gouden platen.
In zijn studio in Waddinxveen. Broedplaats voor nieuw werk en museum van een loopbaan. De wanden behangen met gouden platen en onderscheidingen. Op de vloer een tapijt waarin gitaren en muzieknoten zijn geweven. Op tafel herinneringen aan een roemrucht artiestenleven.
Een zwart-wit fotootje van een jochie. Aandoenlijke blik in de lens.
" Deze is gemaakt bij ons thuis in de Hoornse binnenstad. Ik woonde met mijn moeder bij mijn oma en opa en mijn oom. Mijn vader heb ik nooit gekend. Hij was een Italiaanse militair, die in de oorlog met een groep collega's In Hoorn zat. Het enige wat ik van hem weet is zijn naam en dat hij een boerenzoon was uit het diepe zuiden. In de oorlog heeft hij bij Grosthuizen de kogel gekregen."
"Mijn moeder praatte niet graag over die tijd. Ik ben geboren in december 1944, midden in de hongerwinter. Het was de zwartste en koudste periode van de oorlog. Eten was er niet. Om geld te verdienen, werkte mijn moeder als schoonmaakster bij een naaiatelier. In gedachten zie ik haar nog op haar knieen met een dweil tussen de naaimachines soppen. Pure armoede. Kleding kochten we op afbetaling, bij de bakker en de slager haalden we alles op de pof ".
Zijn eerste gitaar.
"Ik kocht hem in een muziekwinkel in Wormerveer, waar we op mijn twaalfde heen verhuisden. Dat kwam omdat mijn moeder trouwde met een man die werkte bij meelbedrijf Wessanen in de Zaanstreek. In Wormerveer hadden die woningen voor het personeel. Voor ons was het een metamorfose, van ons oude huisje in Hoorn naar een nieuw eigen huis met een douche."
"De vader van een vriendje leerde me gitaar spelen. Een paar akkoorden waren genoeg om op de VGLO-school met een bandje te beginnen. Die eerste gitaar kostte 125 gulden. Een onbereikbaar bedrag, maar als ik de winkelier iedere week twee gulden vijftig afbetaalde, mocht ik hem meenemen. Dus ik ging van school af en zocht een baantje. Ik werd leerling-typograaf bij een drukker, voor twee tientjes per week. Ik trouwde toen ik negentien was. Mijn meisje was zeventien. We kregen een kindje."
Zijn eerste singel
Op een dag stond er een advertentie in de krant van een soulband die een zanger zocht. Ik werd het. Bij een repetitie schreef ik samen met bassist Jan Visser 'Little green bag'. Het was maart 1969 toen we het opnamen. Veronica draaide het helemaal plat, die zomer. Ik stond nog achter de lopende band toen het een top-tien-hit in Amerika was. Dat jaar kreeg ik drieduizend gulden aan Buma rechten. Zoveel geld had ik nog nooit bij elkaar gezien. We hebben er meteen een koelkast en een wasmachine van gekocht."
Een collage van singelhoesjes. Steeds die naam George Baker.
"Onze band heette The Soul Invention. Maar omdat omdat onze hit weinig met soul te maken had, moesten we op zoek naar een nieuwe bandnaam. In ons busje hadden we twee stapels boekjes. Eentje met porno en eentje met detectives. Een van die detectives heette George Baker. Zo is die naam George Baker Selection ontstaan."
Aan de wand de onderscheidingen voor 'Una Paloma Blanca'.
"Voor de nieuwe LP haden we nog een nummer nodig. Op zoek naar een melodie zat ik thuis in mijn serre wat te pielen met een blokfluitje. Het was 1975. in de zalen waar we het uitprobeeerden, reageerde het publiek meteen enthousiast, maar de platenmaatschappij vond het eerst niks. Het intro was te lang, het was geen popsong, er mankeerde van alles aan. Toch wist onze manager Jaap Buys het er door te drukken. In Nederland zijn er 600.000 van verkocht. Zulke aantallen waren hier nooit over de toonbank gegaan. In Engeland stonden drie versies in de hitparade en in Duitsland verkochten we drie miljoen singles. Alleen de elitaire grachtengordel en diskjockeys vonden het niks. Dat heb je altijd als iets een succes is."
Een foto van de George Baker Selection uit 1978. Het jaar dat ze uit elkaar gingen.
"Misschien hadeen we jaren door kunnen gaan, maar de spankracht was eruit. Over de hele wereld hadden we opgetreden. Een paar jaar zag ik weinig anders dan hotels, vliegvelden en tv-studio's. Ondertussen was er steeds weer die druk om weer een hit te schrijven, maar ik raakte opgebrand. En de band was er ook wel klaar mee. Als er weer een telefoontje uit het buitenland kwam met de vraag om in een tv-show een gouden plaat op te halen, zeiden ze: 'Alweer een gouden plaat? Mooi, stuur maar op'."
Een boek over Spanje, waar hij na de gekte een jaar tot rust kwam.
"Ik deed daar weinig anders dan in de tuin spitten en een beetje motorrijden. De platenmaatschappij nam me dat nogal kwalijk. Die zagen de kip met de gouden eieren vertrekken. Weg was hun kerstbonus."
"Toen ik na een jaar weer terugkwam, begon ik weer liedjes te schrijven. Mooie luisterliedjes, maar de platenbazen begrepen het niet helemaal. Uiteindelijk lukte het met 'Santa Lucia' weer om een hit te scoren. Met een paar jongens van toen heb ik dat jaar de George Baker Selection weer opnieuw leven ingeblazen. Zes jaar hielden we dat vol. Toen ging de band definitief ter ziele. De tijden waren veranderd, het publiek was veranderd. Om me heen hoorde ik kreten dat ik wel was uitgescheten. Dat deed pijn hoor. Als je jarenlang bent opgehemeld, voelt dat als een trap na."
Een foto van zijn gezin.
"Met mijn eerste vrouw had ik drie kinderen. Nu ben ik al twintig jaar met mij tweede vrouw. Wij hebben samen vier kinderen. Mijn zoon van negentien wil in de muziek. Ik help hem in de studio, maar verder moet hij zijn eigen weg vinden."
Een dvd van de film 'Reservoir Dogs'uit 1992. Regisseur Quentin Tarantino gebruikte 'Little Green bag' als filmmuziek.
"Ik wist niet wat ik hoorde. Maar het leverde me voor de tweede keer een wereldhit op met hetzelfde nummer. Opeens deed ik weer vierhonderd optredens per jaar. Sinds die tijd heb ik een unieke positie in de showbusiness. Ik zing net zo vaak bij piratenfestivals als bij trendy feestjes van reclamejongens. Ik val overal buiten en hoor overal bij. Eigenlijk ben ik een eigen genre geworden."
Zijn agenda van nu.
"Ik treed nog bijna iedere dag op. Meestal zit ik overdag een beetje in de studio te pielen en zing ik 's avonds mijn oude hits. Natuurlijk is het lekker om daar geld mee te verdienen, maar voor de centen hoef ik het niet meer te doen. Ik zing nog omdat ik het leuk vindt. In januari begin ik aan een concerttournee langs de theaters. Gewoon uit passie voor de muziek. Net als Sjakie Swart, die ook maar niet kon stoppen met voetballen. Niet weg te krijgen. Ik ga pas van het podium af als het publiek me uitkotst. Of als ik geen stem meer heb."