Jack Molton Distortion

Bandsite: www.jackmoltondistortion.nl

Over de kolkende, bulderende, soms kabbelende instrumentaties van Jack Molton Distortion schreeuwt een hartverscheurende stem je van wanhoop naar extase. Al na het eerste optreden verzuchtte een recensent dat hij voor het eerst sinds lange tijd weer een Nederlandse band met internationale allure had gezien. Marc Stakenburg (3FM) heeft zelden een zo sterk debuut heeft gehoord. Luister en bekijk Jack Molton Distortion.
Bandleden: Jean Paul, Muis, Sil en Wiebe.

Recensies CD Lakeland

Jack Molton Distortion is een gitaarband die al weer heel wat jaartjes meedraait in het Noord Hollandse alternatieve circuit. Na een aantal demos's werd een EP opgenomen die werd gevolgd door de cd's 69 in 2002 en Scramjet in 2005. De band staat hiermee al een paar jaar garant voor een fikse pot gruizige alternatieve rock.
 
* Op het nieuwe album Lakeland heeft Jack Molton Distortion een muzikantwisseling ondergaan. Drummer Robert heeft het veld moeten ruimen voor Muis. Of dat de verklaring is voor een lichte koerswijziging is niet duidelijk. Lakeland is in elk geval het bewijs dat de band zich niet zo makkelijk een etiket op wil laten plakken. Hun garagerock klinkt vaak, onder andere op de opener met de onmogelijke titel M.W.S.N.2.W.M., de band hoekig en log als vanouds. Maar de mannen kunnen soms ook venijnig om zich heen slaan zoals in Spasmo en het sterke Said it's all wrong, om vervolgens in sommige nummers melodieus uit te pakken zoals op Backstab. Dat laatste nummer doet denken aan Stone Temple Pilots. De band heeft zelfs een remix van het nummer Rachel -in de 2007-versie voorzien van een fikse dancebeat- op de plaat gezet.
 
De veelzijdigheid van deze plaat, samen met een aantal sterke nummers (met als uitschieter het slepende grief) maakt dat Jack Molton Distortion het met dit derde album verdient door een breed publiek gehoord te worden. De cd Lakeland wordt vergezeld door een sympathieke dvd met liveopnames van zes nummers, ergens midden in de polder geschoten.

 

*

Een enkele keer heb ik zo'n cd'tje dat ik al een hele tijd beluister en waarbij ik me ineens bedenk dat ik er ook nog iets over moet schrijven. Stiekem is zo'n cd dan in mijn gedachten al onderdeel geworden van mijn vaste collectie en komt de gedachte aan een recensie niet eens in me op. Dat gebeurde ook bij deze cd van de Jack Molton Distortion, een fijne Nederlandse rammelrockband. Op de een of andere manier klinkt hun muziek direct heel vertrouwd en lekker. Hun vorige album vond ik al lekker klinken, maar op dit album - met een nieuwe drummer - is wat mij betreft geen mindere track te vinden. Het is ruig waar het kan, melodieus waar nodig en gevarieerder dan ooit. Daarnaast zijn er goede songs in de traditie van Claw Boys Claw en aanverwanten, in een ongepolijste productie maar allebehalve rommelig. Eigenlijk is dit album van een soort vanzelfsprekende kwaliteit die in Nederland maar ook daarbuiten eigenlijk helemáál niet vanzelfsprekend is. Als slot van de cd hebben ze nog twee verrassingen in petto. Allereerst een electrorockversie van "Rachel" waarop ze ineens klinken als NE1. Volstrekt anders, maar ik vind 'm erg leuk. Als bonusdingetje, dat wel, want de rammelrock moet vooral rammelrock blijven. Dat ze daar goed in zijn laten ze nog eens horen in "Jam #162", een eh... jam die het album afsluit. Als bonusbonus krijg je er ook nog een dvd met zes live-opnamen in een polderlandschap bij. Rammelrock extraordinair!