Marcel Kruup Info
Hoe vaak, met welke band, waar en met wie hij heeft opgetreden weet alleen Marcel zelf. Als het even kan uit zijn hoofd, aangevuld met details over de kleding van de bandleden, de setlist, de gebruikte apparatuur en afgemaakt met een smakelijke anekdote.
Het zijn veel optredens, het aantal loopt met gemak in de duizenden. Een blik op de waslijst van bands en groepen waar Marcel de afgelopen vijfendertig jaar mee gespeeld heeft laat zien welke muzikale ontwikkeling hij heeft doorgemaakt. Maar ook de verbindende factor is in een oogopslag duidelijk: Er moet en er zal gespeeld worden. En het liefst in een paar bands tegelijk.
Het belang van Kruup voor de ontwikkeling van de Amsterdamse popscene valt lastig te onderschatten. Tegelijk is het lastig aan te tonen. Ja, hij heeft in heel veel bands gespeeld, maar niet in alle. Het gaat dus te ver om te zeggen dat wie niet bij Marcel in een band heeft gespeeld, niets voorstelt (al denkt hij daar zelf anders over). Maar iedereen die iets heeft bereikt in de popmuziek, heeft die honderd (honderd-vijftien) kilo ongenaakbare rock and roll ooit wel eens aan het werk gezien op het podium. Dampend van concentratie en overgave. En als je hem hebt zien spelen, dan heb je ook gedacht: "Ja, ik wil ook in een band!" Al was het maar voor een seconde.
We zijn hem nog niet tegengekomen bij de jaarlijkse lintjesregens en dat is volkomen onterecht. Uitgedrukt in Hilversumse criteria als gouden platen en uitverkochte Ahoys lijkt er inderdaad geen aanleiding voor te zijn. Maar als er wat realistischer eisen aan de muzikanten worden gesteld zoals 'podium uren' en 'veroorzaakt luisterplezier', dan mag duidelijk zijn dat hier sprake is van een groot onrecht. En worden de bezoekers van zijn optredens bij elkaar opgeteld dan zit Ahoy ook makkelijk 20 keer vol tot de laatste stoel.
Hoezeer zijn leven ook beheerst lijkt te zijn door het spelen en optreden met bands en als dj, ze vormen slechts een klein onderdeel van dat grotere geheel dat we maar het beste Marcel's Wereld kunnen noemen. Een wereld van tegenstellingen, met inbraak, zwendel, porno, verkeersongelukken, verduistering, bedreiging en prostitutie als vaste waarden. Toch is het een lieve en gezellige jongen die altijd iets bij de koffie heeft. Op het podium staat hij al jaar in jaar uit voluit op zijn gitaar te rossen, als hij thuis komt draait hij Italiaanse kinderliedjes. Dan staat hij weer met de hele band in een invalidekar te pissen ("we discrimineren niet"), maar bij een afspraak neemt hij een goed uitgezocht bosje bloemen mee, neemt hij de jas aan en houdt hij deuren open. Een scooter die dienst weigert wordt zonder blikken of blozen de gracht ingereden, maar een nieuw nummer wordt met engelengeduld helemaal uitgezocht. Emmers vol dope in huis, maar hij fietst naar de andere kant van de stad om een gebakken visje te halen voor zijn bejaarde onderbuurvrouw. Marcel's Wereld is een fulltime imperium.
Dat imperium kent vele duizenden bezoekers, maar slechts een handvol vaste bewoners. Zoals de onuitputtelijke Murph Heijblok, die met hem krankzinnige hoeveelheden kilometers heeft gemaakt in generaties bandbusjes en hem electrisch heeft bijgestaan bij vele optredens en studio opnames. Nog even afgezien van de brede zwijgende schouder waarop het lekker uithuilen is zonder gelijk onwijs gay te worden.
En Hein van Dongen van wie ook in alle opzichten gezegd kan worden dat hij onvermoeibaar is. Wie luistert naar zijn opnames, composities, arrangementen en demo's zal het enigzins met Marcel eens zijn als hij zegt dat er maar twee mensen zijn die weten hoe leuk het is om mooie muziek te maken.
"Hein en ik", zei hij er voor de volledigheid bij en er volgde nog achteraan "en Murph. Die haalt de fouten er uit." "Dat zijn er toch drie?", zei ik. "Nee," zegt hij, "Twee. En Murph". Marcel's Wereld gaat nooit voorbij.
